LOvE PlEse

เนื้อเรื่อง

Love Plese

“นายกำลังหลบหน้าฉันอยู่ใช่มั้ย”

“ไม่ได้หลบ” เสีบงที่เจ้าริวอิจิ ตอบผมกลับมาช่างเย็นชาชะมัดเลย

“ไปล่ะ” แล้วมันก็เดินไปเลย

“บอกไม่ใช่แต่การกระทำน่ะ...เฮ้อ”

อย่างนี้มันจงใจหลบหน้าผมนี่น่า ทั้งที่เราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตลอดตั้งแต่ประถมจนถึงไฮสคูล      ผมกับเขานิสัยคล้ายกันมาก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็คุยกันได้ ไม่มีเพื่อนคนไหนที่มีนิสัยเหมือนตัวเองขนาดนี้แล้ว    ตั้งแต่จบมัธยมต้นท่าทางของริอิจิก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อน

ถ้างั้นต้องคุยกันให้รู้เรื่องซะแล้ว >_<

ห้อง 1A ห้องนี้เป็นห้องที่เจ้าริอิจิ มันอยู่ วันนี้ตั้งคุยให้รู้เรื่อง

 อ้อ ผมจะบอกว่ามันกับผมเรียนคนละห้องกันน่ะ

“ เอ่อ ริอิจิ ไปไหนอ่ะ ไม่เห็นเลย” ผมถามออกไปหลังจากที่เดินเข้าห้องมาแล้ว แต่ไม่เจอ เจ้าริอิจิ เลย

" อ้อ ริอิจิหรอ มันอยู่ที่ห้องวิทย์น่ะ”

“ขอบใจนะ” ผมบอกแล้วรีบวิ่งออกไป ก่อนที่เจ้าริอิจิจะหายไปอีก ยิ่งตามตัวยากอยู่ด้วย

ห้องวิทย์ D

กว่าผมจะหาเจอ (ห้องวิทย์รงเรียนนี้มีกว่าสิบห้องแนน่ะ) เจ้าริอิจิ มันกำลังนั่งเขียนอะไรสักอย่างนี่และ

~ครื่น~  เจ้าริอิจิรีบเงยหน้ามามอง แต่มันก็ยังหันไปสนใจกับกระดาษในมือต่อ

“ นี่ นายมาคุยกับฉันก่อนได้มั้ย “ ผมพูดไปแต่มันก็ยังดูกระดาษในมือของมันต่อ นายดูมันมันจะกลายเป็นแผนที่ซ่อนสมบัติมั้ยหา~

“ก็พูดมาดิ” แล้วมันก็ก้มๆ อยู่นั่นแหละ

“นี่เงยหน้ามา แล้วก็นั่งฟังฉันพูดสิ ไม่ใช่จ้องแต่กระดาษหน่ะ” ผมว่าโกรธๆ

“ ..........” เจ้าริอิจิยอมเงยหน้ามาและนั่งลงตรงหน้าผม

“ฉันจะถามนายว่าทำไมนายถึงหลบหน้าฉัน” ผมพูดออกไปตรงๆ เพราะผมเป็นคนพูดตรงๆ ก็เหมือนกับเจ้าริอิจินั่นแหละ

“ก็เพราะว่าฉันชอบนาย ไงล่ะ ริสึ” เจ้าริอิจิ พูดออกมาตรงๆ ทำเอาผมอึ้งเลยล่ะ

“ฉันก็ชอบนายนี่ ริอิจิ”

“ไม่ใช่ ฉันชอบนายแบบคนรักไม่ใช่แบบเพื่อนสนิท” หะ ห๋า O.O

“เพราะอยากจะกอดนายก็เลยรู้สึกหงุดหงิด และนายก็ชอบเข้ามาตอนที่ฉันไม่รู้ตัวทุกที”

“ ระ เรื่อง แบบนั้น ใครจะไปรู้เล่า” //><//

“ก็เพราะนายมันสมองช้าไง” ก๊อง @_@!!

“นายเอง ก็เด็กเหมืนกันนั่นแหล่ะ ขนาดคนที่ตัวเองชอบก็ยังหลบหน้าแบบนี้น่ะ” ชิ มาว่าผมได้ไง เจ้าริอิจิบ้า

“ก็ได้ๆ เป็นเด็กก็ได้” เจ้าริอิจิ มันพูดและเดินเข้ามาหาผมและจูบผม

“...... ริอิจิ .......”พูดพูดได้แค่นั้น ริอิจิ ก็ประกบจูบปากผมอย่างดูดดื่ม และผลักผมนอนลงบนโต๊ะ

เดี่ยวก่อน จู่ๆก็.......

“ฉันจะไม่อดกลั้นไว้อีกแล้ว   “

“ริ ริอิจิ เอ่อ นี่...........”

“เตรียมใจไว้ได้เลย เพราะฉันจะทำให้นายเป็นของฉัน แม้นายจะเกลียดฉันก็ตาม”

พูดจบก็โน้มลงมาเลียที่ริทมฝีปากของผม

“นายน่ะ ตัดสินใจเร็วเกินไปหรือป่าว  อึ๊ อื้อ” ผมครางออกมาเมื่อริอิจิเริ่มจูบผม  นี่ผมกำลังจะจูบ กับริอิจิ อยู่หรอเนี่ย, มือของริอิจิลูบไล้ไปจนจะทั่วตัวของผม และตรงนั้นของ เจ้าริอิจิ ก็ร้อนและเต้นตุบๆ บริเวณส่วนนั้นของผม

 เมื่อที่เลื่อนจากแก้มของ ริสึ ก็เคลื่อนลงไปตามลำคอขาวผ่อง และมาหยุดอยู่ที่ จุดนูน เล็กๆ บนหน้าอกนั่น  ริอิจิเจอก็สะกิดจนมันแข็งยิ่งกว่าเดิม และเอาหัวแม่มือกับนิ้วชี้ๆค้อยๆบี้ ไปจนทำให้ ริสึ ครางออกมา อู้ๆ อี้ๆ  จากปากของริอิจิที่จูบ แลกลิ้นกับริสึอยู่ก็  ก้ค่อยๆเลื่อนมาตามมือ และดูด เลียที่ จุดนูนเล็กๆนั้น พร้อมขบ เม้น ที่ทำเอา ริสึ ครางออกมาแทบไม่เป็นภาษา  มืออีกข้างที่เหลือของริอิจิก้เคลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ ไปยังส่วนกลางลำตัวของริสึ ที่ ตื่นตัวอยู่ก่อนแล้ว และเปิดเจ้า ริสึ น้อย ออกมารับลมและบรรยากาศ โดยรอบ  แต่ก็อยู่รับไม่ได้นาน เมื่อเจอมือของริอิจิ ขว้าไป และจับมัน กระทอกเล่น จะมันแข็งปั๋ง 

“อะ อ้า~ ไม่ไหวแล้ว” ผมครางออกมาเมื่อ เจ้า ริสึน้อยของผมไป อยู่ในปากของเจ้าริอิจิแล้ว และมันกำลัง ทั้งดูด ทั้งเลียของ ผม จนผมเสียวไปหมดแล้ว

และมือของเขา ก็วนเวียนบริเวณที่ทั้งสองจะเป็นหนึ่งเดียวกัน พอเขาพยายามสอดนิ้วเข้าไป มันแน่นมากๆ จนเมื่อนิ้วทั้ง สองของเขา เข้าไปอยู่ข้างในนั้นได้ และเขาก็ดันเข้า ดันออกจน ริสึ น้ำแตกเขาก็ชักมือกลับ

“ แฮ่กๆ................” เสียงของริสึที่หอบอยู่นั้น ทำให้ผมคิดว่า ริสึ ยังไม่ถึงเวลาที่จะพักหรอก

เขาจับ ริอิจิน้อยออกมา(มันได้เล็กอย่างชื่อหรอกนะ) และ จับมันอยู่อยู่ที่ทางเข้า

แต่ริสึก็เขยิบก้นหนี เขาจึงรั้งก้น ริสึไว้และดันของผมของไป

“ จะ เจ็บ ริอิจิ เดี๋ยวก่อน “ รึสึ พยามพูดทั้งที่ น้ำตาเล็ดออกมา เพราะจุกตรงส่วนที่ริอิจิ ดันเข้ามา มั้นทั้งจุก และเจ็บ 

 มันเข้าไปยากมากๆ แต่ผมก็ทนไม่ไหวแล้ว เพราะผมก็จะแตกแล้วเหมือนกัน

“ทนไม่ไหวหรอก อดทนหน่อยนะ” ริอิจิพูดไป ก็ซอยยิกๆเข้าออกอย่างเร็ว

และแล้วน้ำสีขาวขุ่น ก็พุ่งออกมาจากตัวของริสึที่หายใจ หอบอยู่ข้างๆ ส่วนริอิจิ ก็ยังนอนกอดริสึไว้ และยังคงสอดใส่ให้กับริสึอยู่ทั้ง เสร็จไปแล้วทั้งคู่

“ นี่ขออีกรอบได้มั้ย”ริอิจิ ว่าแล้วมือก็เริ่มอยู่ไม่สุก เริ่มซุกซนไปทั้วร่างกายของเขา

“นี่นาย จะไม่ให้ฉันพักรึไงเจ้าริอิจิ” แล้วผมก็ รับแกะมือที่คล้ายหนวดปลาหมึกของเจ้าริอิจิออก

“นะๆ.......................ๆ”

“ ไม่ได้ที่มันเวลาเลิกเรียนแล้วนะ ควรกลับได้แล้ว” ผมว่าแต่เจ้าริอิจิก้ยังไม่ยอมปล่อย แต่จู่ๆเหมือนคิดอะไรออกมันก็ฉุดผมลุกขึ้นและช่วยผมใส่เสื้อผ้า

“งั้นไปทำกันต่อที่บ้านดีกว่า”

“..........................”

“ป่ะ รีบกลับกันเหอะ” แล้วเจ้าริอิจิก็ ดึงแขนผมไปตามทางที่มันจะไป

...............................................................................

เป็นไงกันมั่ง เราเพิ่งจะแต่งเรื่องแรกอ่ะ (ไม่รู้ถูกใจป่าว) ยังไงก็ขอบคุณนะที่อ่านเรื่องของเรา   From (รักคนที่อ่านทุกคนเลย)